Od Rambo

Po spotkaniu z Cornelią czułem się wspaniale. Wróciłem do stada. Wszyscy byli na miejscu. Para alfa od razu do mnie podbiegła z uniesionymi ogonami. Pochyliłem głowę, co oznaczało uległość, ale nie położyłem się na grzbiecie. Nie jestem też tak nisko! Co to, to nie, a jeżeli chcieli, żebym był z nimi, muszą sami to wiedzieć - nie jestem alfa, ale też nie jestem wymiotkiem. Darri (samiec alfa) zagrzmiał donośnym warczeniem, a Maya (samica alfa) lekko odsłoniła kły. Ja uniosłem ogon, uniosłem wysoko łeb, pokazałem szeroko moje białe kły i zjerzyłem sierść na karku. Oni zrobili niebawem to samo. Inne drapieżniki, nawet psy miały w zwyczaju odstawiać cyrki, tak zwany ''wstęp'', gdzie na przykład obserwowało się przeciwnika zataczając koła - ja tak nie robiłem. Przechodziłem do konkretów. Podskoczyłem do samca alfa z zadzwiającą prędkością i odskoczyłem, kiedy moje zęby wbiły mu się w prawy bok. Tak samo zrobiłęm z Mayą. Oba wilki rzuciły się na mnie. Szybko odskoczyłem. Nie mają ze mną szans, a nie chcę ich zabić - gdybym tak chciał, już od kilku minut leżeliby na ciemnej ziemi umazani obficie swoją krwią. Biegaliśmy tak po całym naszym terenie, kiedy oni się zmęczyli. Na oczach całego stada ulegli przede mną. Zmusiłęm ich, aby wstali i ja sam uległem, kładąc się na ziemi. Teraz była na to pora. Dwa wilki - Mirra i Shago szli już na polowanie, kiedy do nich dołączyłem. Nie byłem zmęczony, ale chciałem się na czymś wyrzyć. Kiedy wytropiliśmy dużego łosia rzuciły się na nas czarne wilki. Było ich 15. 5 rzuciło się na mnie, 5 na Mirrę i 5 na Shago. Ledwo się uwolniłem od ich szczęk. Pobiegłem szybko pomóc moim druchom, lecz wilczyca i wilk trzymane przez czarne wilki szły szybko za nimi. Przez chwilę patrzyłęm ztroską w ich oczy. Kiedy weszli w las i nie widziałem już ich szepnąłem cicho :

- Uwolnię was jakoś z ich brudnych łap... Obiecuję!

Nagle z lasu wybiegło 5 tych samych wilków - najwyraźniej zapomnieli o mnie. Szybko im uciekłem i skierowałem się do stada. Wyczuli, że coś jest nie tak. Zostały nam 4 wilki i 3 szczeniaki. Na pewno ich nie pokonamy, a co jeszcze odeganmy... Alfa chciał, abyśmy wyszli z naszych dotychczasowych terenów i skierowali się dalej na północ, ale się nie zgodziłem. PRZECIEŻ JEŻELI MY ODEJDZIEMY, COŚ MOŻE STAĆ SIĘ WATASZE CORNELII!... Zaproponowałem, żebyśmy stawili czoła czarnym wilkom razem ze stadem Cornelii. Alfa się jednak zgodzili i poprowadziłęm ich na tereny ukochanej wilczycy. Przywitał nas oczywiście Mroczny...

Dobrze, że przybyła Cornelia, inaczej chyba byśmy się z nim nie dogadali...

- Cornelio, dzięki, że jesteś! - przywitałem ją machnięciem ogona.

Opowiedziałem wilczycy, co się dzisiaj nam stało.

- Czy możemy zostać na jakiś czas u was...? A poza tym, czy chcecie razem z nami zabić czarne wilki, aby odzyskać Mirrę i Shago?

Czekam na odpowiedź Cornelii.